Wat Takken en Bloemen Vertellen
- Ilse Beunen
- 6 dagen geleden
- 2 minuten om te lezen
Schuldig, zo begon mijn Amerikaanse avontuur.
Nog een e-mail van de organisatoren. “Welke vazen kiest u? Welke bloemen moeten we bestellen?”
Ben, mijn eeuwige stem van de rede, vond dat ik maar beter kon antwoorden. Maar mijn hoofd, koppig als een kurkentrekker, fluisterde: Ik weet het niet.
Hoe kon ik het ook weten? Eerst moesten de bloemen fluisteren. De takken antwoorden. De vazen ademen.
Zonder dat voelde elk antwoord als bluffen.
Organisatoren willen natuurlijk zekerheid. Geen verrassingen, alsjeblieft. En dat begrijp ik. Ik heb ook in hun schoenen gestaan. Maar mijn creatieve proces weigert zich te gedragen.
Dus zat ik daar, starend naar de e-mails, met dat schuldgevoel in mijn maag. En tegelijk dacht ik stiekem: jullie zullen me gewoon moeten vertrouwen. Niet mijn meest diplomatieke moment.
Washington. Philadelphia. Twee steden, twee tuinen. En plots smolt het schuldgevoel weg.
Zodra ik tussen de bomen liep en verse takken knipte, begon het te tintelen. Mijn inspiratie komt altijd precies op tijd. Ze sluipt binnen door onverwachte materialen in een tuin, door een vaas die zwijgt tot je haar optilt, door mensen die dezelfde stille passie dragen.
In Philadelphia werkte ik met assistenten die ik nog nooit eerder had ontmoet. Toch reikten ze me op het podium precies datgene aan wat ik nodig had, nog voor ik iets zei. Dat ís ikebana: verbinding zonder woorden, soms zelfs met een vleugje telepathie.
De stroom voert me mee. Het verloop van de demonstratie leeft al in mijn hoofd: de gekozen vazen, het materiaal dat zijn plaats vindt, de lijnen van de schikkingen die zich vormen. Nooit wordt alles tot in de puntjes geoefend.
Dat ontdekte ik al tijdens mijn eerste demonstraties. Toen probeerde ik perfect voorbereid te zijn, maar in plaats van te luisteren naar de bloemen, herhaalde ik enkel mijn vorige gebaren in mijn hoofd. Het resultaat was stijf, niet levend.
En ja hoor, soms zakt een schikking midden op het podium in elkaar. Het publiek slaakt een collectieve zucht, half ontzet, half vermaakt.
Ik glimlach, buig even, en begin gewoon opnieuw.
Dat is het leven, niet?
Risico, mislukking, herbegin met een vleugje nederigheid.
Ben je nieuwsgierig? Bezoek dan zoveel demonstraties en workshops als je kunt. Elke leraar, elk podium, elke val en heropleving toont je een ander pad.
En onderweg, terwijl je kijkt en leert, ontdek je dat de bloemen allang wisten wat jij nog moest vinden: je eigen ritme.
Volg het verhaal achter de schermen op Instagram:
Opmerkingen