Nee, de andere links| Ikebana Verhalen #19
- Ilse Beunen
- 11 jul
- 2 minuten om te lezen
"Til de linker tak op."
"Nee, de andere links."
"Naast die daar."
"Nee, degene erachter."
Geloof het of niet, zo begonnen mijn Zoom-lessen. Ikebana lesgeven via een scherm voelde alsof je met een periscoop naar een tuin probeerde te kijken.
De demonstratie kwam eerst. Een sprong in het diepe, met bloemen als zwembandjes. Honderden mensen schreven zich in ā meer dan we ooit hadden durven hopen. Zoom kraakte onder de druk. De bandbreedte haperde, het geluid viel weg. Ben was zenuwachtig. Ik niet. Want zodra de bloemen verschenen, verdween de rest. De rust van Ć©Ć©n enkele bloem doet dat met mij.
De interesse was zo groot dat we een proefcursus lanceerden. Vier lessen, zes moedige deelnemers. Ze liepen niet weg. Integendeel, ze bleven en stapten in de Sogetsu-leerlijn met wekelijkse lessen.
Een van hen stopte na een jaar, een ander kwam erbij, nieuwsgierig. Een eerlijke ruil, als je het mij vraagt.
Tegen het einde van de leerlijn was Ć©Ć©n ding duidelijk: ikebana online onderwijzen was niet gewoon anders. Het was een compleet nieuwe manier van leren. En van aanwezig zijn, zelfs op afstand.
Wanneer je live lesgeeft, zie je de hoek van een tak, de ademruimte rond een bloem, de manier waarop een steel balanceert. Je loopt rond je student. Je wijst. Je gebaart. Soms herschik je de materialen zelf. Want ikebana leeft in drie dimensies. Je voelt de ruimte, de diepte, het spel tussen voorgrond en achtergrond.
Online is een ander verhaal, daar blijven er nog maar twee dimensies over.
De camera gaf Ć©Ć©n aanzicht. Twee, als de techniek meezat. Corrigeren werd een beleefde vorm van gissen. En toch pasten we ons aan. We vonden nieuwe hoeken, letterlijk en figuurlijk. En ik bleef, zoals altijd, kalm.
Toen er meer studenten wilden meedoen, breidde ik de lessen uit. Met elke nieuwe groep evolueerde de manier van lesgeven, en de tools groeiden mee. We bouwden een platform, ontwikkelden methodes, leerden anders uitleggen, beter pauzeren, en zelfs corrigeren kreeg een nieuw ritme.
Er ontstonden gemeenschappen. De studenten wonen ver van elkaar, maar vormden hechte groepen.
Ook de groepen die ik vroeger live lesgaf, schakelden over op online. Het duidelijkste teken van verandering? Een van de leraren die ik coach, woont op tien minuten fietsen. En toch verkiest hij de internationale online klas. Die is rijker: andere culturen, frisse blikken, geen verloren tijd in het verkeer. Een klaslokaal zonder grenzen.
We dachten ooit dat online gaan betekende dat je iets verloor. Diepte, warmte, aanwezigheid. Maar wat we eigenlijk vonden, was een vierde dimensie. Met beter licht en zonder files.
Tegenwoordig vraagt niemand nog welke tak links is. En iedereen verkent rustig wat mogelijk is in deze nieuwe, wonderlijk ruime dimensie.
Opmerkingen