“Ik had nooit gedacht dat ik ikebana zou onderwijzen in een garage zonder ramen – maar hier staan we dan.” Ilse, 25 jaar geleden
Na elf jaar in Japan, met mijn handen diep in de bloemen en mijn hoofd vol verhalen, kwam ik terug naar België. Een schat aan ikebana-kennis in mijn bagage, een ontembare drang om te onderwijzen. Maar er ontbrak één detail, niet onbelangrijk: studenten. Waar vond ik die? En waar, in godsnaam, zou ik hen laten schikken?
De Drang om ikebana te Onderwijzen
Mijn tijd in Japan had mijn kijk op ikebana gevormd, en ik stond te popelen om mijn kennis te delen. Maar opnieuw beginnen in België was geen kleinigheid. In Japan kende en waardeerde men ikebana. Hier moest ik alles van nul opbouwen.
Wie zou zich inschrijven? En waar kon ik lesgeven?
De Eerste Struggles
Mijn eerste studenten? Die stonden gewoon aan de schoolpoort, met een verloren blik, wachtend op hun kroost tot ik hen vroeg: "Zin om bloemen te schikken?" Gewoon vragen bij de schoolpoort bleek doeltreffender dan gedacht. Tot mijn vreugde waren sommigen geïntrigeerd genoeg om mee te doen.
Maar waar? Een eigen lesruimte had ik niet. Dus begonnen we in onze garage. Een weinig inspirerende plek, zonder ramen, maar het was een start. Geleidelijk maakten we er iets beters van, een soort atelier-in-wording.
Ik wilde meer studenten, dus moest ik verder kijken dan de schoolpoort. Ik ging ouderwets adverteren in lokale kranten – een pre-internetoplossing die verrassend effectief bleek.
Van daaruit verhuisde ik naar een ruimte boven een Japanse winkel. Klein, maar sfeervol. En na een tijd in dat gezellige maar beperkte lokaal kwam het inzicht: flexibiliteit was de sleutel. We probeerden iets nieuws – lessen bij de studenten thuis. De ene week schikten we bloemen in een ruime, lichte woonkamer, de volgende in een eetkamer vol familie-erfstukken. Elk huis had een eigen energie, wat de lessen avontuurlijk en dynamisch maakte.
De Doorbraak: Een Echte Lesruimte
Toen kwam de grote doorbraak: een vriend met een galerie bood me een ruimte aan. Perfect! Hier kon ik niet alleen lesgeven, maar ook workshops en exposities organiseren en ikebana aan een breder publiek introduceren.
Tijdens mijn tijd in de galerie ontmoette ik Antonio Lampecco, een meesterlijke Italiaanse keramist die werkte in een abdij in de Belgische Ardennen. Zijn vakmanschap was ongekend – zijn vazen ademden een organische, tijdloze schoonheid, alsof ze verhalen fluisterden. Ik wist meteen: deze moesten met ikebana gecombineerd worden.
We kochten verschillende van zijn werken om te verkopen in de galerie en bezochten regelmatig zijn atelier in Maredsous. Gelegen in de serene Ardennen werkte hij met een toewijding die bijna meditatief was. Een echte kunstenaar, gedreven door passie. Helaas is hij niet meer onder ons, maar zijn werk blijft een inspiratie.
Drie Belangrijke Inzichten
Door deze ervaring leerde ik drie essentiële lessen:
Ik ben geen verkoper. Hoewel keramiek en ikebana nauw verweven zijn, vereist het verkopen van vazen een compleet andere mindset. Liefde voor een kunstvorm betekent niet automatisch dat je er succesvol in bent als verkoper.
Het ironische? Mijn onvermogen als verkoper heeft me een collectie opgeleverd waar menig ikebanist jaloers op zou zijn. De onverkochte vazen?
Ze staan nu glorieus in mijn eigen atelier te schitteren. Ze zijn nu een gekoesterde aanvulling op mijn eigen ikebana-collectie. Jaren later gebruik ik ze nog steeds, en lach ik bij de gedachte dat mijn gebrek aan verkoopskills me toch iets prachtigs heeft opgeleverd.
Focus is cruciaal. De tijd die ik besteedde aan het verkopen van keramiek, kon ik niet steken in mijn echte droom: ikebana.
Bereik is alles. Een galerie is inspirerend, maar zonder voldoende bezoekers blijft het een stille plek. En daar lag een deel van het probleem: te weinig voetverkeer. Enkele jaren later werd de galerie verkocht – en daarmee verdween mijn lesruimte.
Terug naar de garage? Geen optie. Ik was te ver gekomen om weer achteruit te gaan. Ik had een duurzame oplossing nodig.
De Grote Stap: Mijn Eigen Atelier
In plaats van terug te keren naar oude oplossingen, zette ik een gedurfde stap vooruit. In 2006 kochten we een huis met een atelier, eindelijk een vaste thuis voor mijn ikebana-praktijk.
In 2018 renoveerden we de ruimte en in 2019 gingen de deuren opnieuw open. Nu kan ik tot zes studenten per les ontvangen, in een ruimte die echt de schoonheid van ikebana weerspiegelt.
Wat Ik Heb Geleerd
Focus op je droom. Voordat je zijprojecten start, doe meer van wat je echt liefhebt. Anders loop je het risico te veel hooi op je vork te nemen.
Je kunt overal lesgeven. Begin met wat je hebt. Een woonkamer, een café, een garage. De passie die je brengt, is belangrijker dan de locatie.
Houd kosten laag. Huur kan je winstmarges opeten. Vermijd het als het kan!
Vertel mensen wat je doet. Anders worden ze nooit klant.
Wacht niet. Wacht niet op de perfecte ruimte, het perfecte moment, of de perfecte setup. Begin waar je bent, met wat je hebt, en groei van daaruit.
Waarom deel ik mijn verhaal? Elke ikebana-reis is anders, maar ze hebben allemaal een rode draad: ontdekking, creativiteit en verbinding. In deze serie deel ik mijn persoonlijke pad in ikebana, van mijn eerste ontmoeting tot de lessen die ik in de loop der jaren heb geleerd. Ik hoop je te inspireren om je eigen ikebana-verhaal te verkennen en, als je leraar bent, het jouwe te delen met je studenten. Ikebana groeit als we het delen - laten we samen groeien. **
Comments