Opruimen is een riskante onderneming. Zeker als je plots tot je knieën in de resten van je vroegere ambities staat. Daar lag het dan, een oude portfolio met fotos van enkele van mijn Japanse tuinontwerpen in België. Pagina na pagina rolde een vergeten droom zich voor mij uit.
Dit was mijn grote visie toen ik in 2000 uit Japan terugkeerde: de verstilde elegantie van Japanse tuinen naar België brengen. En toch stond ik hier nu, niet tussen stenen en esdoorns, maar met takken en bloemen in een vaas.
De verlaten droom, heruitgevonden
Jaren lang had ik me ondergedompeld in de kunst van de Japanse tuinen. Niet alleen in hun visuele pracht, maar in hun filosofische kern: balans, imperfectie, tijdloosheid. Dat wilde ik delen. En ja, er waren successen: mijn ontwerpen sieren bedrijfsterreinen zoals Soudal, een hotel, en privé-tuinen.
Maar voor elke triomf waren er struikelblokken—logistieke kopzorgen, klanten die tuinen zagen als een stijlelement in plaats van een levensfilosofie, een sector die mijn vak liever onderbracht bij ‘de aannemers’ dan als op zichzelf staande kunstvorm.
Veel klanten waren in Japan geweest, kwamen terug met een romantisch beeld en probeerden zelf hun Japans tuintje te bouwen. Pas als het misging, riepen ze mijn hulp in. Mijn professioneel advies? Begin opnieuw. Niet de meest populaire boodschap.
En dan was er nog de sector zelf. In België was tuinontwerp niet echt een aparte discipline, het moest samen met de aanleg verkocht worden. Voeg daar een mannelijke industrie aan toe waar mijn expertise beleefd, maar duidelijk in twijfel werd getrokken. Het gevecht om erkenning putte me uit.
Onopgemerkt begon mijn focus te verschuiven. Eerst als creatieve ontsnapping, een plek waar ik volledige controle had. Geen leveranciers die verkeerde stenen leverden, geen klanten met hun ‘verbeteringen’, geen discussies. Iets dat begon als een zijspoor, werd mijn hoofdweg.
De tuinprojecten droogden niet op, maar ikebana nam de overhand. Tot er alleen nog ikebana was.
Ben zei ooit dat hij nooit begreep hoe moeiteloos ik van Japanse tuinen naar ikebana overstapte—tot jaren later. Zijn theorie? Die vertel ik je volgende week.
Enkele lessen die ik onderweg leerde
Blijf niet stilstaan. Voor wie zich verloren voelt op het creatieve pad: blijf stappen zetten. Wachten op een eureka-moment is tijdverspilling. Elk project, elke misstap, elke geslaagde vondst brengt je iets bij. Actie brengt helderheid, stilstand enkel twijfel.
Bouw voort op wat werkt. Heb je iets gevonden dat aanslaat? Doe het opnieuw. Misschien tien keer. Misschien honderd keer. Vernieuwing is fantastisch, maar herhaling is essentieel. Succes is zelden een éénmalig hoogtepunt, maar eerder een zorgvuldig opgebouwde cadans.
Als je iets doet, doe je iets anders niet. Als je tijd spendeert aan één zaak, kan je ze niet aan iets anders spenderen. Elke keuze betekent dat je iets anders niet doet. Verspil geen energie aan duizend zijwegen. Richt je pijlen op wat ertoe doet en zet door. Dat is hoe je vooruitgang boekt.
Comments