Soms sleurt het leven je met een ironische grijns recht in de armen van iets waar je jarenlang met grote passen bent van weggelopen. Lesgeven? Niets voor mij. Absoluut niet. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om voor een klas te staan.
Waarom deel ik mijn verhaal? Elke ikebana-reis is anders, maar ze hebben allemaal een rode draad: ontdekking, creativiteit en verbinding. In deze serie deel ik mijn persoonlijke pad in ikebana, van mijn eerste ontmoeting tot de lessen die ik in de loop der jaren heb geleerd. Ik hoop je te inspireren om je eigen ikebana-verhaal te verkennen en, als je leraar bent, het jouwe te delen met je leerlingen. Ikebana groeit als we het delen - laten we samen groeien. Als je een paar afleveringen hebt gemist, kun je ze vinden op mijn blog https://www.ikebana.be/blog
Na de middelbare school deed ik een poging—een korte, pijnlijke misstap richting leraar. Ik zag mezelf al inspirerende monologen afsteken, vol passie en wijsheid, terwijl mijn leerlingen ademloos luisterden.
De realiteit? Een lokaal vol tieners met de concentratie van een mug en ikzelf, een leraar-in-spe, die sneller door zijn zenuwen heen was dan door zijn lesplan. Binnen het jaar wist ik: dit was geen liefde op het eerste gezicht.
Ik gooide het roer om, dook in de landschapsarchitectuur en sloot voorgoed de deur naar de wereld van lesvoorbereidingen en de stress van het voordoen en uitleggen. Of dat dacht ik tenminste.
Jaren later, in Yokohama, groeide mijn passie voor ikebana onder de begeleiding van Joko Crivelli. Ik genoot van het leerproces, het verfijnen van technieken, het ontdekken van nieuwe mogelijkheden. Totdat die onvermijdelijke vraag kwam:
"Wanneer haal je je lerarencertificaat?"
Oh nee. Niet wéér.
Maar ik wil helemaal geen ikebana leraar worden!
Ik beoefende ikebana uit liefde voor het schikken zelf. Lesgeven stond niet op mijn agenda. Het idee om voor een klas te staan, zelfs zonder pubers, maakte me nerveus. Was ik wel deskundig genoeg? Moest ik niet eerst op een veel hoger niveau zitten voordat ik anderen kon begeleiden?
Ik stelde het uit, schoof het voor me uit. Maar ergens onderweg won mijn nieuwsgierigheid het van mijn twijfel. Dus waagde ik de sprong en behaalde ik mijn lerarencertificaat.
En toen gebeurde er iets onverwachts.
Lesgeven om te Groeien
Ik begon bescheiden, met een paar vrienden rond de tafel in mijn woonkamer. In Japan is het gebruikelijk dat lessen plaatsvinden bij studenten thuis. Met een beurtrol, elke keer bij een andere student. Hierdoor blijft de sfeer informeel en toegankelijk.
Mijn verwachtingen waren eenvoudig: geen grote ambities, geen hoog gespannen verwachtingen—voor mijzelf niet, en voor mijn leerlingen evenmin.
Maar naarmate ik meer lessen gaf, ontdekte ik iets fundamenteels: lesgeven gaat niet alleen over kennis overdragen. Het is ook een proces van zelfontdekking.
Ik werd me bewuster van de blinde vlekken waar ik me nooit eerder van bewust was—de subtiele nuances die ik voorheen over het hoofd zag.
Ik zag hoe elke student ikebana op zijn eigen manier interpreteerde en hoe die verschillende perspectieven me nieuwe inzichten gaven.
Ik ontdekte dat iets uitleggen niet alleen de ander wijzer maakt, maar dat het je eigen inzicht aanscherpt, als een penseel dat soepeler wordt bij elke streek.
En voor ik het wist, gaf ik niet alleen ikebana-les aan buitenlanders, maar onderwees ik ook westerse bloemschikkunst aan Japanse studenten. Ik was een brug tussen twee werelden geworden—ironisch, nietwaar?
Uitdagingen en onverwachte voordelen
Lesgeven is niet alleen een opeenvolging van mooie inzichten en zelfontwikkeling. Er waren ook obstakels.
Het vinden van geschikt materiaal (denk aan paniekerige last-minute tochten naar de bloemenmarkt).
Het structureren van lessen (want improviseren werkt maar zo lang).
Het demonstreren van technieken zonder als een ikebana-automaat te klinken.
Maar de voordelen wogen zwaarder dan de uitdagingen.
Lesgeven dwong me om mijn techniek te verfijnen, elke beweging, elke snede, elke compositie bewuster te maken.
Het bracht me in contact met een levendig netwerk—nieuwe vrienden, mede-ikebanisten, leerlingen die later collega’s werden, en collega’s die onverwachts mentoren bleken.
Het opende deuren—niet alleen naar tentoonstellingen en demonstraties, maar ook naar artistieke samenwerkingen die ik zelf nooit had kunnen bedenken.
Ik werd er niet rijk van, maar het leverde wel iets veel waardevollers op: een dieper begrip van ikebana en een manier om de schoonheid ervan te delen met anderen en tegelijkertijd een duurzaam bestaan op te bouwen.
Twijfel is normaal
Veel ikebanisten worstelen met de vraag of ze ooit les willen geven. Sommigen voelen zich er niet klaar voor, anderen twijfelen of ze het wel leuk zullen vinden. En laten we eerlijk zijn—niet iedereen hoeft docent te worden. Het curriculum bereidt je erop voor, maar als je liever alleen voor jezelf schikt, is dat ook prima.
Maar als je die kriebel voelt, al is het maar een beetje—begin:
Elke plek kan een klaslokaal zijn.
Lesgeven is een vaardigheid die groeit met ervaring.
En wie weet? Misschien verras je jezelf.
Net zoals ik.
Commentaires